Devrik Cümleler Padişahı
Bazen ne yazdığımı galiba bi tek ben anlıyorum gibi hissediyorum. Söylediğim her şeyin devrik cümlelerle tamamlandığını düşünüyorum. Uzun uzun yazarsam da hiç anlaşılmayacak galiba…
Kıyısında secde ettiğim sözcüklerim var,
Tanrı değil, insan büyüklüğünde olan, imrendiğim
Ben hep o acemi kulum kendi suretinde;
Söyleyeceklerim var sonsuz bir yokluk çemberinde… (ilkeer)
Özür dilerim, içimi dökerken üzerine geldi diye de espri patlatıyım bi tane de ortam yumuşasın.
Bazen içimden geçenler, aklımdan geçenler, gönlümden geçenler… beni bile bıktırıyo kendimden. Sahilde kumlara uzansam, gözlerim yanana kadar gökyüzünü izlesem. O bahsettiğim geçenlerin hepsini silsem.
***
Her neyse işte… Dün aldığım bi iltifat çok hoşuma gitmişti. Şiir gibi konuşuyor muşum. Ki ben şiir okumam, hayranı olduğum bi şairde yoktur. Eskiden Neyzen’i çok severdim, hikayelerini okurdum, biyografilerine bayılırdım. 4-5 farklı kişiden biyografisini okumak, farklı anıları farklı kişilerden okumak keyifli oluyordu. Kitapta olsa gerçek şeyleri okumak güzel, hayal kahramanlarını sevmiyorum. Hiç yaşamamış birinin hikayesinin olacağı inandırıcı gelmiyor bana. Mümkün oldukça bana tarzlarını benimseyeceğim kimseyi de okumamaya çalışıyorum. Benliğimizi de kaybetmemek lazım. Ne isek o olmalıyız dimi? Bi sahil kasabasında yaşayanların, metropollerden gelenlerin hayatlarına imrenmesi, onlar gibi olmak istemeleri gibi olsun istemiyorum. Ben saf temizlikten yanayım…
Ama çok enteresan bi şekilde bilim kurgu ve fantastik kurgu filmlere bayılıyorum. Okumak değil de izlemek keyifli bu tarz şeyleri.
****
Bu can sıkıntısı bana gereksiz alışverişler yaptırıyor. Hiç gereği yokken ayakkabı (yeni ayakkabımı sevdim), yeni gözlük (kankimle beğendik) , yeni tshirtler (gerçi yazın çok lazım)
Yarım saat mola verdikten sonra daraldım, “bitti.”
