Giriş-Gelişme-Sonuç

Belki dün evet diyebilirdim, bugün belki, yarın asla..
Soğudum be, hani lafı var, “gözden uzak olan gönülden de uzak olur” yada göz görmeyince gönül katlanır” doğru. Böyle böyle basitleşiyor, sıradanlaşıyor, ehengini kaybediyor. Herhangi bi çekiciliği de kalmıyor. Buna alışmakta normalden kolay oluyor.
Yanlış anlaşılmayla başlayan şeyler, başka bi yanlış anlaşılmayla bitiyor. Olsun! hatta Olmalı…
Ama insan olduğumuz için, yada fazlasıyla insan yerine koyduğumuz için hataları konuşarak halletmek istiyorsun. Bu yüzden ben nereden bileyim karşımdakinin insan olmadığını…
Geçen nerede okudum hatırlamıyorum, bi yerde gördüğüme eminim. “Bazen suskunluk çok şey anlatır” yazmışlar bi kitaba. Birinin o yazarı bulup, be orospu çocuğu. Madem susmak çok şey anlatıyordu, bu kitabı neden yazma gereği buydun. Susmak bir çok şeyi anlatsaydı, o kitabı kim yazacaktı, kim şarkılar söyleyecekti. Kim şiir yazacaktı.
Sözde o kendi içinizdeki bi tek sizin anladığınız entelektüel birikimi, edebiyat yapıyoruz diye. Saçma sapan söz öbekleri oluşturup, bide bunu kafiyeli bir biçimde cümle haline getirdiğinizde, bunu karakteri oturmamış insanların kişilik oluştururken kendisine referans alması size nasıl bi tatmin veriyor. Eminim bunu yazdıktan sonra, çok saçma oldu ama sktir et diyip baskıya yollanmışta olabilir.
Bu tarz sözde entelektüel birikimmiş gibi gösterilen şeyleri okuyanları da ikna edemezsin, okuduğu şeyin bi saçmalık olduğuna.
Her neyse konumuza dönmek gerekirse; Çok çabuk yarın olmuş.. Sen şimdi bi Siktir Git. O bi işe yaramayan ama gösterişten de eksik kalmayan hayatına geri dön!

Neyse ben şarkı dinliyom…